17/6/2016

  Καλά μου φιλαράκια,

  Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω και μέσα από τη σελίδα που ξεκινήσαμε μαζί και βασίστηκε κυρίως σε σας...

  Τώρα που φτάσαμε στο τέλος, θέλω να ξέρετε ότι για μένα η φετινή χρονιά δεν ήταν απλά "'αλλη μια σχολική χρονιά". 'Ηταν κάτι πολύ περισσότερο...

  Πρέπει να σας πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για τόσα πολλά...

  Σας ευχαριστώ, γιατί κάθε πρωί που ερχόμουν στο σχολείο, ήξερα ότι θα μπω στην τάξη και θα συναντήσω δεκαέξι καλούς φίλους κι όχι δεκαέξι μαθητές...

  Σας ευχαριστώ που μου δίνατε τη χαρά να σας βλέπω αγαπημένους...

 Σας ευχαριστώ που ο καθένας με τον τρόπο του βοηθήσατε να είναι το κάθε μάθημά μας ενδιαφέρον...

  Σας ευχαριστώ που με κάνατε κάθε μέρα να πιστεύω ότι με ένα χαμόγελο μπορούσαμε να λύσουμε το κάθε πρόβλημα...

  Πάνω απ' όλα όμως σας ευχαριστώ που με αναγκάσατε πολλές φορές να πω "δεν ξέρω"...  Δε θα μπορούσε να υπάρξει για μένα μεγαλύτερο κίνητρο για να προσπαθήσω να είμαι όσο γίνεται καλύτερος...

  Μάλλον λοιπόν καταλαβαίνετε ότι όλη τη χρονιά σας... κορόιδευα λιγάκι, γιατί εσείς ήσασταν οι δάσκαλοι κι εγώ ο μαθητής...  Και πιστέψτε με, ήσασταν πολύ καλοί δάσκαλοι!

  Έγραψα στην αρχή ότι μ' αυτά τα λόγια θα σας αποχαιρετήσω...   Ξέχασα όμως ότι οι καλοί φίλοι δεν λένε ποτέ "αντίο"...   Πώς θα μπορούσα άλλωστε να πω "αντίο", όταν ήδη ανυπομονώ να σας ξαναδώ! 

...Και σίγουρα δεν θα περιμένουμε μέχρι το...2036 για να γίνει αυτό!

                        
                                             Με πολλή πολλή αγάπη
                               ο φίλος σας (και...λίγο δάσκαλός σας)
                                                 Δημήτρης Ζιούτης